Drużyna złożona z trzech studentów informatyki UWr, która jako jedna z dwóch (oprócz reprezentacji Uniwersytetu Warszawskiego) zakwalifikowała się do finału akademickich mistrzostw świata w programowaniu zespołowym 2010, zakończyła rywalizację na 14. miejscu - tuż za medalowym podium (ex aequo z reprezentacjami takich renomowanych amerykańskich uczelni jak MIT i Uniwersytet Stanforda). W zawodach zakończonych 6 II 2010 w Harbinie (Chiny) brało udział 100 ekip.
Wrocławscy informatycy w Chinach
Matematykę warto lubić
Redakcja dziennika "Polska The Times - Gazeta Wrocławska" włączyła się w działania mające na celu popularyzacją matematyki. Od 16 X 2009 na jej łamach we wtorki i piątki pojawiają się teksty związane z matematyką (zwłaszcza wrocławską) oraz zadania, za których rozwiązanie można za każdym razem wylosować ciekawe nagrody!
Wrocławska szkoła nosi imię polskich kryptologów
2 października 2009 r. w Zespole Szkół Teleinformatycznych i Elektronicznych przy ul. Hauke-Bosaka we Wrocławiu miała miejsce uroczystość nadania szkole imienia Polskich Kryptologów - pogromców niemieckiej maszyny szyfrującej Enigmy. Była ona efektem dwuletniej pracy uczniów, nauczycieli i rodziców. W szkole odsłonięto tablicę pamiątkową, poświęcono sztandar i otworzono okolicznościową wystawę.
Wyniki matury AD 2009
W roku 2009 we wrocławskich szkołach matura z matematyki na poziomie podstawowym najlepiej wypadła w V LO uważanym od lat (nie wiedzieć czemu) za szkołę typowo humanistyczną (średni wynik 76,9%), a na poziomie rozszerzonym - w III LO (75,5%). Szkoły, w których średni wynik wypadł poniżej 30%, muszą wdrożyć program naprawczy. A powszechna matura z matematyki już za pasem.
O widzeniu przestrzennym
Długo będę pamiętał mój pierwszy seans w kinie 3D, zwłaszcza moment, kiedy śmieszny ludzik wyszedł z ekranu, podniósł leżącą na podłodze piłkę bejsbolową i rzucił mi ją prosto w twarz. Przez następnych kilka minut obserwowałem latające wkoło mnie pszczoły i co jakiś czas schylałem się, by uniknąć kolizji z nadlatującą rakietą. Jak to w ogóle jest możliwe? Przecież w kinie nie było nic ponad
zwykły biały ekran. Jedyna różnica ze zwykłymi seansami polegała
na śmiesznych okularach, jakie miałem na nosie.
To zabawny samouczek, który zaczynając się niewinnie intrygującą historyjką, krok po kroku, poczynając od najłatwiejszych łamigłówek, prowadzi nas w szpony, nie bójmy się użyć tego słowa, uzależnienia.
